در میدان جنگ مابین دمکراسی و استبداد حزبی که به جنگ سرد مشهور شد، یکی از نقاط ضعف نخبگان آمریکا به عنوان بزرگترین کشور دمکراتیک جهان و حامی دمکراسی، آن بود که تصور می کردند دمکراسی را می توان به مردمان کشورهایی که هنوز از نظر جامعه شهری، رشد نیافته و یا بدتر از آن، هنوز سیستم کاست[14] در قلمروی آنها حکم فرماست، بطور مکانیکی حاکم کنند. تضاد مابین سنتهای دیرینه عرفی و مذهبی از یک سو، و تزریق دمکراسی نا آشنا، به اقشار یک جامعه رشد نیافته از سوی دیگر، سبب ایجاد حفره هایی شده بود که اتحاد جماهیر شوروی بوسیله ک گ ب[15] از آنها برای نفوذ در چنین سرزمین هایی استفاده می کرد. یکی از نمونه های بارز چنین نفوذی، در کشور هندوستان رخ داد .

بعد از جنگ جهانی دوم و استقلال هندوستان از ظلم و ستم استعماری بریتانیا در پانزدهم ۱۹۴۷ میلادی، و تصویب قانون اساسی دمکراتیک آن در بیست و ششم نوامبر ۱۹۴۹، این کشور، یک سرزمین آزاد و مستقل بحساب می آمد و بعلت قانون اساسی خود که همه اقوام گوناگون هندوستان را شامل می شد، به یکی از سه دمکراسی طلائی جهان مبدل گشت. حال آنکه تاریکخانه این عنوان پرطمطراق، داستانهای زیادی در خود نهفته دارد.

آرشیو میتروخین- خیانت ایندیرا گاندی به هند

واسیلی نیکیتیج میتروخین[16]، یک کارمند ارشد در بایگانی سازمان جاسوسی اتحاد جماهیر شوروی( ک گ ب) بود که در سال  ۱۹۹۲ میلادی به بریتانیا گریخت و اسناد بسیار مهمی را از جنایات و دخالتهای شوروی در کشورهای دیگر برملا ساخت.  بر اساس این اسناد، استالین با پرداخت بیست میلیون روپیه آن زمان به ایندیرا گاندی(ایندیرا قندی[17])، دختر جواهر لعل نهرو، و همسر فیروز قندی[18] از ایرانیان زرتشتی هندوستان، زمینه نفوذ وسیع شوروی در هندوستان را فراهم آورد. در حالی که همه جهان، هندوستان را یک کشور تازه استقلال یافته می پنداشتند، طبق اسناد میتروخین، هفت وزیر ایندیرا گاندی، و همچنین تقریبن همه سفارتخانه ها و سیاستمداران هند، تحت نفوذ ک گ ب قرار گرفته بودند.

در فیلمی که بعدها در هندوستان در همین مورد و بر اساس ادعای همسر لعل بهادر شاستری[19]، دومین نخست وزیر هندوستان مبنی بر مسمومیت وی و همینطور یک سری مصاحبه خبرنگاری به نام گریگوری داگلاس[20] با افسر سی آی ای[21] رابرت کراولی[22] و انواع ادعاهای مستند و البته بر اساس آرشیو میتروخین ساخته شد، این ادعا مطرح شد که ایندیرا گاندی، متهم به همدستی با ک گ ب برای کشتن لعل بهادر شاستری در تاشکند[23] می باشد. شاستری دومین نخست وزیر هندوستان ، به علت موفقیتی که در جنگ هند و پاکستان کسب کرده بود به یک قهرمان ملی تبدیل شده بود. با این حساب، موفقیت ایندیرا گاندی در بدست گرفتن قدرت، به عنوان سومین نخست وزیر هند، از طریق دمکراتیک نبوده است و برطبق آنچه گفته شد، دوران زمامداری او تا زمان ترور و کشته شدنش نیز کاملن وابسته به شوروی بوده است.

هنوز بعد از حدود هفتاد و پنج سال از استقلال هندوستان، سیستم کاست که طبقات جامعه را از هم جدا می کند کمابیش در آنجا حکم فرماست. سطح سواد بسیار پائین و پلیس و سیاستمداران رشوه خوار هستند. اما در هر حال روح دمکراسی در آنجا باعث شده است که به مرور زمان، مطبوعات و شبکه های تلوزیونی آزاد، ایجاد شده رشد نمایند و قشر متوسط جامعه نیز گسترش یابد، پروسه ای که یک جامعه را از نظر اقتصادی نیز قدرتمند نگاه می دارد. وجود سینمای بالیوود که به ساختن فیلم های ساختار شکن و انتقادی از پلیس و سیاستمداران نیز می پردازد، برای چنان جامعه ای حکم یک قطعه الماس بزرگ را دارد.

هندوستان از همان بدو استقلال، با ترفندی که ک گ ب بکار بست، یعنی از زمان ایندیرا گاندی[در واقع ایندیرا قندی] جهت گرایش این کشور را به سمت خود تغییر جهت داد و سندیکاهای کارگری کمونیستی را در آن مرز و بوم رواج داد. در مقابل، کشورهای دمکراتیک و آزاد جهان، ارتباط خود با هندوستان را تنها در حد یک تولید کننده الکل صنعتی ارزان، نگاه داشتند. این در حالی است که اکثر مطلق هندی ها، بخصوص طبقه تحصیل کرده، گرایش شدیدی به جهان غرب دارند.

منافع شرق و غرب، مافوق حقوق بشر

از آنجا که بلوک شرق و کشورهای استبدادی، اصولن به حقوق بشر اعتقادی ندارند و دمکراسی را هیچ می انگارند، زیرپا نهادن حقوق انسانها در آن قلمرو، امریست عادی. از اینرو از بررسی آنچه در جهان غیردمکراتیک به انجام می رسد در حال حاضر صرف نظر، و تنها به یک اظهار نظر کوتاه در این مورد بسنده می شود.

          " ایجاد سازمانهای به ظاهر دمکراتیک که در اصل، خدمتگزاران روسیه می باشند، مانند انواع سازمانهایی با پیشوند « سازمان آزادی بخش..... » و  استفاده گسترده از پخش  اطلاعات غلط و گمراه کننده                                 (Disinformation)  در جهان، دو  روش  شناخته شده روسیه تزاری، اتحاد جماهیر شوروی و روسیه کنونی، برای حکمرانی در نقاط مختلف جهان  می باشند."

و اما در مورد جهان دمکراتیک، به عقیده من و بر اساس مدارکی که موجود می باشند، گستره پوشش دمکراسی و حقوق بشر در جهان، فقط تا اندازه ای قابل اِعمال است که با منافع کشورهای قدرتمند تضاد ایجاد نکند. در آن صورت براحتی حقوق بشر نیز در همان مورد، پایمال می شود و رخدادهای مناطق مختلف جهان، بنابر مصلحت سیاستمداران گلوبالیست و رؤسای دول غربی و شرقی، با استفاده از اهرم مدیا، کمرنگ تر یا بسیار پررنگ تر از آنچه رخ داده است بازتاب می یابند.

در این راستا باید بیاد داشت که:

 آنچه سران کشورها در مطبوعات و مدیا عنوان می کنند در اکثر اوقات با آنچه در پشت درهای بسته سالن های گفتگو رد و بدل می شود کاملن متفاوت است.

 چند نمونه:  

- پروژه کاساندرا به گزارش نیوز ویک(Newsweek) در بیست و هفتم جولای  ۲۰۲۲  :

طبق گزارش پولیتیکو، پروژه کاساندرا، کمپینی بود که توسط اداره مبارزه با مواد مخدر آمریکا در سال ۲۰۰۸ راه اندازی شد. تحقیقات این آژانس تخصصی نشان داد که سازمان نظامی و سیاسی مورد حمایت ایران، سالانه یک میلیارد دلار از پولشویی، فعالیت های مجرمانه و تجارت مواد مخدر و سلاح، جمع آوری می کند. در طول هشت سال بعد، آژانس دریافت که حزب الله لبنان در انتقال محموله های کوکائین از آمریکای لاتین به غرب آفریقا و همچنین از طریق ونزوئلا و مکزیک به ایالات متحده دست داشته است.

دولت باراک اوباما[25]، رئیس جمهور وقت ایالات متحده آمریکا، به منظور اجرائی شدن توافق هسته ای با ایران به هر قیمتی که لازم باشد، پروژه کاساندرا را درست در زمانی که تحقیقات به نقاط حساسی رسیده و به رده های بالای حزب الله در این توطئه دست یافته بود، متوقف کرد، و این در حالی بود که در همان زمان، حزب الله هنوز مشغول انتقال کوکائین به آمریکا بود. (بنابر همان گزارش از نیوز ویک)

 به دستور اوباما، مقامات وزارت دادگستری و خزانه داری ایالات متحده، درخواست های آژانس (کاساندرا) برای تحقیقات گسترده تر به منظور پیش برد این پروژه، در تعقیب قضایی و دستگیری عوامل دست اندرکار را به تاخیر انداختند. واضح است، این عمل را نمی توان تنها یک تصمیم یکنفره دانست و یقینن در اتخاذ آن، قدرتمندان ذی نفع در توافق هسته ای با ایران، دست داشته اند. این اقدام گلوبالیزمی اوباما بدون در نظر گرفتن حقوق بین الملل و نتایج مخرب آن برای انسانها، به اجرا درآمد.

- اجرائی شدن بدون برنامه ریزی مناسب و منطقی طرح بازگرداندن طالبان به افغانستان توسط دولت جو بایدن و با پشتیبانی بخشی از دمکراتهای آمریکا و بدون آنکه حقوق افغانها رعایت شده و حداقل یک همه پرسی در این مورد در آن کشور به انجام رسیده باشد.

بسیاری از سناتورهای آمریکا، به ویژه جمهوری خواهان، از این اقدام بایدن به خشم آمدند و انتقادات تندی را بر علیه سازوکار اجرائی شدن تصمیم بدون برنامه ریزی خروج نیروهای آمریکا از آن کشور ابراز داشتند. اجرای این طرح، صدمه زیادی به مردم افغانستان وارد آورد و همه دستاوردهای بیست ساله این مردم که با پشتیبانی برخی کشورهای دمکراتیک و همینطور خود آمریکا کسب شده بود را نابود ساخت. [ سند دهم]

- نفوذ گلوبالیزم به پلتفرمهای بزرگ، مانند ویکی پدیا، فیسبوک، تویتر و مانند آن، تا حدی که حساب کاربری پرزیدنت مستقر ایالات متحده آمریکا را در تویتر مسدود نمودند و در زمان انتخابات، هیچ کدام از این پلتفرمها اجازه جانبداری از ترامپ را به کاربرآن خود نمی دادند، و صرف نظر از فاکس نیوز، همه شبکه های تلوزیونی داخلی آمریکا و متحدان آن نیز، جز آنچه به آنها دیکته می شد، در مورد وقایع انتخابات ۲۰۲۰ آمریکا گزارش نمی دادند.

پس از آنکه ایلان ماسک[26] اعلام کرد که با خرید تویتر، دانالد ترامپ را به این پلتفرم بازمی گرداند، در میان بهت و حیرت کاربران، جک دورسی، مالک آن زمان تویتر از این تصمیم استقبال نمود!!!

بنا بر گفته نیویرک پست، جک دورسی اعلام داشت "هرگز نباید اجازه می دادم که دونالد ترامپ، رئیس جمهور وقت آمریکا از حضور در غول رسانه های اجتماعی خود منع شود."  و در یک تویت دیگر "تهدیدها به برخورد فیزیکی، باعث آن تصمیم شد" [سند یازدهم ]

- حمله روسیه به اوکراین گرچه تجاوزکارانه و ضد بشری و وحشیانه می باشد، اما بازتاب آن در مدیای غرب، و راکسیون جهان غرب در مقایسه با موارد مشابه دیگر در خارج از اروپا و قلمروی متحدانش، بسیار پررنگ بود، تا جائی که اتحادیه اروپا از اصول تعریف شده خود مبنی بر عدم ارسال سلاح و جنگ افزار، عدول نمود و این کار را انجام داد که البته به عقیده من تصمیم درستی بود، اما نباید فراموش نمود که این امر بیشتر جنبه خانوادگی اروپائی داشت و نه حقوق بشری.

- طرح استرداد زندانیان (فعلن در مورد یک زندانی ایرانی) که به عنوان تروریست در زندانهای بلژیک نگاهداری می شوند با زندانیان بلژیکی که در ایران به گروگان گرفته شده اند، هم اکنون در پارلمان بلژیک تصویب شده است، اما با فشار ایرانیان و سازمانهای حقوق بشری، دادگاه تجدیدنظر بروکسل با صدور حکمی، موقتن استرداد یک دیپلمات تروریست ایرانی را به ایران، ممنوع کرد. این نوع استرداد پیش از این در زدو بندهای سیاسی، بوسیله فرانسه، آلمان و انگلستان نیز بوقوع پیوسته است.[سند دوازدهم]

باید بیاد داشت که در کشورهای غربی اگر به موقع، نظر عموم شهروندان و سازمانهای حقوق بشری آن کشور به یک عمل غیردمکراتیک که بر خلاف اصول حقوق بشر می باشد جلب شود و اعتراضات گسترده تشکیل شوند، اغلب، آن لایحه به قانون تبدیل نخواهد شد و از آنجا که روح دمکراسی و حقوق بشر در بطن جامعه و قوانین غرب رسوخ دارد، حتی اگر یک قانون تصویب شود، می تواند با دخالت مراجع بالاتر حقوق بشری، ملغی شود. امری که در مورد قانون ارسال پناهجویان در بریتانیا به رواندا درآفریقا، گرچه نهائی شده بود، مرحله اول آن با مداخله دادگاه حقوق بشر اروپا در آخرین لحظه لغو شد. پدیده ای که در یک کشور استبدادی حزبی و یا مذهبی انجام شدنی نیست. [سند سیزدهم]

لزوم احیای ناسیونالیزم متعادل و یک معنویت اصیل

من معتقدم که عبور مستقیم و بی واسطه از یک استبداد دینی یا حزبی به یک دمکراسی تمام عیار، امریست غیر ممکن. زیرا در صورتی که شما بخواهید از یک حکومت مستبد مذهبی عبور کنید، در هر حال قصد شما در بهترین حالت، بی رنگ کردن مشخصه های مذهبی خواهد بود، زیرا همین مشخصه ها ابزار آن مستبد برای حکومت بوده است و از اینرو همه دستگاه عظیم تبلیغاتی خود را برای شستشوی روانی جامعه بکار انداخته است. سیاستمداران واقع بین باید جواب این سوال را بدهند که با کدام ابزار می خواهند، اذهان سرشار از خرافات مذهبی توده های بی سواد و یا کم سواد را به حالت تعادل برگردانند.

شما چه بخواهید و چه نخواهید، دین مانند عصای زیر بغل توده مردم در یک جامعه مذهبی می باشد. در این حال اگر بی گدار به آب بزنید و سعی کنید آن عصا را بدون در دست داشتن یک برنامه جامع علمی، از آن افراد بگیرید، نتیجه آن خواهد شد که اکثر این افراد از همان پشت بام، ولی اینبار از طرف مقابل، سقوط خواهند نمود. این یک بحث پیچیده سیرکمالی است که در مقالات دیگر بدان پرداخته، مورد بررسی قرار داده ام.

دو پیشنهاد عملی برای گذار از استبداد به دمکراسی

۱- تقویت مشخصه های ناسیونالیزم غیر شوونیسمی[27]

در کشورهایی مانند ایران، هندوستان، چین و غیره، که دارای قدمت تاریخی زیادی می باشند، یافتن الگوها و مشخصه های ملی و تأکید برعملکرد آنها، برای تقویت روحیه انسجام ملی، کار پیچیده ای نیست. این همان پروسه ای می باشد که حتی کمونیستها نیز در چین به اجرا درآوردند. اما سوال این است که آیا پژوهشگرانی یافت می شوند که چنین ضرورتی را درک نموده و آمادگی صرف وقت و زمان برای اجرائی نمودن این پروسه را داشته باشند؟

در مورد ایرانیان، متأسفانه در حال حاضر این روند بطور معکوس در جریان است. این بدان مفهوم است که عده ای به اصطلاح کنشگر سیاسی، نوک پیکان حمله را متوجه بزرگان فرهنگ و ادب و سیاست این سرزمین، از کورش و داریوش، تا کریمخان و رضاشاه و محمد رضا شاه، از حافظ و سعدی و مولانا تا فردوسی و نظامی نموده اند، و هر روز یا خبر تخریب و نابودی بخشهایی از بناهای تاریخی آن کشور را می شنویم و یا شاهد وسیع تر شدن بخشهای آثار باستانی ایران در موزه های کشورهای دیگر هستیم.   از طرف دیگر، عوام ما نیز از شدت کمبود اطلاعات تاریخی و ملی، بر روی فرزندان خود نام تیمور، چنگیز  و  اسکندر و ... را می گذارند.

امر رقیق نمودن عِرق ملی و وطن دوستی، جز تشویش اذهان و میدان دادن به خرافات مذهبی یا حزبی ثمری ندارد. متأسفانه باید عرض کنم که هیچ ملت دیگری را سراغ ندارم که چنین بی رحمانه و بی پروا، بر گذشته خود بتازد و به باد انتقاد غیرسازنده بگیرد، ضمن آنکه هیچ برنامه ای، جز مقداری توهم، در باره آینده کشورش نیز ندارد. این امر تا جائی مخرب بوده است که برخی کشورهای همسایه، از این حماقت ما ایرانیان سود جسته، بسیاری از دستاوردهای هنری و صنعتی و حتی بزرگان شعر و ادب و عرفان ما  را به نام خود به ثبت رسانده اند.

۲- آشنائی با یک جهانبینی کامل و فراگیر

بطور بسیار خلاصه، یک جهانبینی کامل که قادر باشد دینداران از هر نوع را در زمینه الهیات خالص، علم گرایان را در زمینه علم و دانش نوین، درون گرایان و افراد پخته تر را در زمینه سیرکمال، سیاستمداران را در زمینه سیاسی و خداناباوران را در زمینه شناخت کلی  و علمی نوع انسان و افرادی با اعتقادات ویژه خودشان را در همان زمینه آموزش دهد، قادر خواهد بود، به تدریج همه مغناطیس های پوزیترونی و سیاه انباشته شده در درون روان فردی این گروه های فکری و عقیدتی و همینطور خرد جمعی برآمده از آن را نیزخنثی کند و به نوع انسان، این ایده را القا نماید که:

" تو به عنوان یک انسان دو بُعدی، در هر وضعیتی که باشی، از هیچ کس پائین تر نیستی، ضمن آنکه از هیچ کس نیز برتر نیستی."

یک چنین جهانبینی استثنائی، در سطح سیاسی، به علت اعتقاد به اصل اولویتها، یک ناسیونالیزم متعادل و صدالبته غیرشوونیسمی را مورد تأیید قرار می دهد، ضمن آنکه رعایت حقوق و احترام همه انسانها را از وظائف اولیه خود می داند. این جهانبینی به انسانها بر اساس عقاید دینی و غیر دینی، سیاسی و غیر سیاسی نمی نگرد و به همین دلیل، برتری برای هیچ کس قائل نیست، بلکه انسان را برترین موجودی می داند که کسب کمال نهائی روحی و بازگشت به دنیای بی نظیر اولیه مافوق تأثیرات علت و معلول را در شأنیت خود دارد.

جمع بندی نهائی

همه کمبودهای فعلی در زمینه های مختلف در جهان، ریشه در ارتباطات ناصحیح انسانها، بطور انفرادی، گروهی و البته در قالب قدرتهای بزرگ با یکدیگر دارند. همین روند و چرخه معیوب است که اختلافات را باعث می شود و جنگهایی که از آن حاصل می آیند نیز به همان صورت، ناشی از تفکرات یکسونگرانه گلوبالیزمی منفی کنونی است که تصمیمات در سطح جهانی را بر پایه منافع همطرازان الیت قدرتمندی اتخاذ می کند که ترویج دهنده همین تفکرات می باشند. متأسفانه باید گفت، در حال حاضر تقریبن هیچ چیز خارج از تصمیم نهائی کارتل های چند ملیتی ممکن نیست.

با پیشرفت چشمگیر علم و تکنولوژی و آشنائی انسانها با یک جهانبینی کامل و نهائی که پتانسیل پوشش همه انسانها را دارد، در آینده نه چندان دور سیاره ما، در یک نظم نوین جهانی، همه امور به دست نخبگان و به شکل یک تشکیلات گلوبالیزمی سفید اداره خواهد شد که قوانین مربوط به آن، قبلن در جائی دیگر نوشته و تصویب شده اند و در پی آن، بطور جدی، واقعی و ریشه ای، بینش سیستم کاست که هم اکنون در تفکرات طبقه الیت جهان وجود دارد، از بین خواهد رفت.

بدیهی است که هیچگونه اثری از تفکرات کاست، در قوانین کنونی دمکراتیک کشورهای آزاد وجود ندارد، اما فکر بشری هنوز آغشته به این ارتجاع کور می باشد. درست به همین دلیل است که حتی در جوامع پیشرفته و دمکراتیک جهان، افراد یک جامعه بر اساس موقعیتهای مادی و اجتماعی خود، طبقه معاشرتی خود را تشکیل می دهند.

 با این حال، خبر خوب آن است که در آینده، از نظر درجه علمی و آکادمیک، فقط یک طبقه وجود خواهد داشت. شاید با اجرائی شدن قوانین نظم نوین جهان، در واقع، ابتدا لازم آید، بندهای اعلامه حقوق بشر بازنگری شده و یا تبصرهایی بر آن افزوده شوند. [سند چهاردهم]

به اعتقاد من، نظم نوین جهان، آخرین شانس برای نوع بشر است که یا خود را تصحیح کند و آماده صعود به یک زندگی ماورائی در سطحی بالاتر، به منظور اتمام پروسه کمال روحی شود، و یا آنکه با از دست رفتن زمان تعیین شده، از دور خارج خواهد شد. شاید پس از استقرار چنان جامعه کاملی، تکلیف نهائی نوع انسان نیز معلوم شود.

با سپاس و قدردانی از حوصله شما در مطالعه این مقالات

مطالعه قسمت اول